Pieśń i krzyk

Rzecz jasna kontynuuję czytanie trylogii „Kraina martwej ziemi”. Książka zatytułowana „Pieśń i krzyk” jest trzecią i ostatnią częścią tej opowieści fantasy. Oczywiście jak zwykle, wracamy na Martwicę, tyle, że rola terytoriów na których magia która stworzyła martwice upadła się zmienia. Potencjał na to, że będą nadal dzikimi pustkowiami się zmienia. Problem tylko w tym, że zainteresowanych na przejęcie nowych ziem nie brakuje, bo na przykład są ciekawe złoża, może jakieś zapomniane skarby, nowe tereny do zaludnienia zawsze się przydadzą. A to niechybnie oznacza tylko jedno wojna wisi w powietrzu. Czyli można powiedzieć, że mamy niezłe zamieszanie w regionalnej polityce.

Oczywiście pojawiają się ci sami bohaterowie, w tym Arthern, siłą rzeczy został uwikłany w intrygi polityczne, popadł w niełaskę królowej Azure, a na tereny Martwicy wraca tym razem jako niewolnik, co trudno uznać za przyjemną perspektywę. Można odnieść wrażenie, że to swego rodzaju nawiązanie do twórczości Andrzeja Ziemiańskiego, do cyklu ”Achaja”, kiedy to księżniczka Achaja stała się ofiarą intryg politycznych i musiała znieść twardy los służby zwykłego żołnierza, a potem przeżyć lata w niewoli, żeby w końcu się wyzwolić i trafić do królestwa Arkach, udowadniając, że jest twardą zawodniczką, nie bała się wejść w starcie z Virionem, dla prawie 100 % ludzi to pewna śmierć. No i została cesarzową nowego Imperium, które podbiło dwa pozostałe. Tutaj specyfika jest inna, Arthern, mimo, że dla fabuły tego uniwersum postacią jest ważną, nie miał szans odegrać tak ważnej roli jak Achaja. Monarchowie mu na to zwyczajnie nie pozwolili, ale i tak nie ma czego żałować, bo jego losy są barwne, ciekawe, niezwykle interesujące.

Książka pt. „Pieśń i krzyk” jest doskonała jako zwieńczenie cyklu. Czytelnik nie będzie zawiedziony, bowiem autor ma bardzo ciekawe koncepcje literackie w stylu klasycznego fantasy oczywiście. Na pewno stosuje ciekawe, barwne opisy, czytanie książki wciąga i jest bardzo satysfakcjonujące. Zdecydowanie polecam.

Rzecz jasna kontynuuję czytanie trylogii „Kraina martwej ziemi”. Książka zatytułowana „Pieśń i krzyk” jest trzecią i ostatnią częścią tej opowieści fantasy. Oczywiście jak zwykle, wracamy na Martwicę, tyle, że rola terytoriów na których magia która stworzyła martwice upadła się zmienia. Potencjał na to, że będą nadal dzikimi pustkowiami się zmienia. Problem tylko w tym, że...

Ostatnie spotkanie z Martwicą i cyklem Jacka Łukawskiego wzbudziło moje mieszane uczucia. Mam też spore trudności z oceną tej książki, pomimo tego, że przecież niczego jej nie brakuje. Wszystko się dzieje, ale jakby nie wydarza się nic. Spróbujmy rozgryźć ten orzech.

Pierwszy problem napotkałam już na początku. Świat stworzony przez Łukawskiego jest doprawdy godny podziwu. Jest też całkiem spory, więc szybko można się w nim pogubić, zwłaszcza że pomiędzy ostatnim wydanym tomem a Pieśnią i krzykiem minął dobry rok. Stanęłam przed ścianą, bo mój egzemplarz niestety nie posiada mapy. Mam cichą nadzieję, że recenzencka wersja (elektroniczna) jest po prostu okrojona z tego i fizycznie wydawnictwo wyposażyło w nią książkę. Inaczej serdecznie współczuję komuś, kto będzie próbował połapać się w nazwach. Mnie uratował internet i mapka, którą Wydawnictwo SQN umieściło na swojej stronie.
Dalszy ciąg: https://ostatniatawerna.pl/piesn-i-krzyk-ostatni-tom-w-cyklu-jacka-lukawskiego/

Ostatnie spotkanie z Martwicą i cyklem Jacka Łukawskiego wzbudziło moje mieszane uczucia. Mam też spore trudności z oceną tej książki, pomimo tego, że przecież niczego jej nie brakuje. Wszystko się dzieje, ale jakby nie wydarza się nic. Spróbujmy rozgryźć ten orzech.

Pierwszy problem napotkałam już na początku. Świat stworzony przez Łukawskiego jest doprawdy godny podziwu....

Co się stanie gdy:
bogowie okazują się tylko długowiecznymi istotami znudzonymi swym istnieniem,
główny bohater pragnie już tylko jednego: spokojnego, zwykłego życia
a wkoło trwają walki, rodzą się nowe intrygi i płonie świat.
Ten tom urzekł mnie nostalgią i zadumaniem.
Zgrabne zamknięcie trylogii.

Co się stanie gdy:
bogowie okazują się tylko długowiecznymi istotami znudzonymi swym istnieniem,
główny bohater pragnie już tylko jednego: spokojnego, zwykłego życia
a wkoło trwają walki, rodzą się nowe intrygi i płonie świat.
Ten tom urzekł mnie nostalgią i zadumaniem.
Zgrabne zamknięcie trylogii.

Pierwsza część była doskonała, najwięcej z niej pamiętam. Martwica,stary klasztor,słowiański bestiariusz, dobrze się czytało. Druga część była nudna,zapamiętałem z niej tylko zakończenie,obiecujące poprawę...Zakończenie trylogii to mnie nużyło to irytowało i czasami tylko zaciekawiało tak że czytałem dalej, sporo zaczętych i nierozwiniętych ciekawych wątków,jak i wleczenie nudnych, ogólnie to nie jest źle.Cały świat ma swój urok,wpadające w ucho intrygujące nazwy i miejsca. Książka momentami porywająca, chwilami irytująca, podejrzewam że to nie koniec, Kraina martwej ziemi powróci,a ja ponownie się w nią zagłębie czekając na wszystko co ma najlepszego do zaoferowania.

Pierwsza część była doskonała, najwięcej z niej pamiętam. Martwica,stary klasztor,słowiański bestiariusz, dobrze się czytało. Druga część była nudna,zapamiętałem z niej tylko zakończenie,obiecujące poprawę...Zakończenie trylogii to mnie nużyło to irytowało i czasami tylko zaciekawiało tak że czytałem dalej, sporo zaczętych i nierozwiniętych ciekawych wątków,jak i wleczenie...

Jak dla mnie to zupełne przeciwieństwo pierwszej części. Pierwszą dla mnie czytało się żmudno ale był niesamowity klimat. Tu jest odwrotnie. Czyta się szybko ale nie czuć klimatu. Zdecydowanie za dużo bohaterów naraz, przynajmniej jednak mieli swój charakter. Akcja jest bardzo zagmatwana, bo autor opisuje chyba życie każdej postaci. Samo zakończenie bardzo mi się podobało. Oto wierny żołnierz odwraca się od upadającego państwa, które go zdradziło i zamiast rzucać się w wir walki i głupio udawać bohatera, udaje się ze swoją kobietą do miejsca, gdzie chcą żyć w spokoju.

Jak dla mnie to zupełne przeciwieństwo pierwszej części. Pierwszą dla mnie czytało się żmudno ale był niesamowity klimat. Tu jest odwrotnie. Czyta się szybko ale nie czuć klimatu. Zdecydowanie za dużo bohaterów naraz, przynajmniej jednak mieli swój charakter. Akcja jest bardzo zagmatwana, bo autor opisuje chyba życie każdej postaci. Samo zakończenie bardzo mi się podobało....

Bogowie sprawili,że ta książka jest jeszcze lepsza niż tom 2.
Statkio,morze.
Lasy,zamki.
Bitwy i to jakie bitwy.Smoki.
Fantasty,to dla mnie o coś takiego.Co przeczytałem.To jest dla mnie fantasty.

Bogowie sprawili,że ta książka jest jeszcze lepsza niż tom 2.
Statkio,morze.
Lasy,zamki.
Bitwy i to jakie bitwy.Smoki.
Fantasty,to dla mnie o coś takiego.Co przeczytałem.To jest dla mnie fantasty.

No Panie Jacku
Nie za bardzo na skróty takie zakończenie? I odjechali w objęciach na jednym koniku w stronę zachodzącego słońca. Coś mi się zdaje że to nie koniec historii

No Panie Jacku
Nie za bardzo na skróty takie zakończenie? I odjechali w objęciach na jednym koniku w stronę zachodzącego słońca. Coś mi się zdaje że to nie koniec historii

Wydaje się, że historia ma wszystko czego potrzeba w książkach fantasy ale z jakiegoś powodu nie byłem w stanie wciągnąć się w tę opowieść.

Wydaje się, że historia ma wszystko czego potrzeba w książkach fantasy ale z jakiegoś powodu nie byłem w stanie wciągnąć się w tę opowieść.

Bardzo dobre zakończenie trylogii.

Bardzo dobre zakończenie trylogii.

Trzecia odsłona historii Arthorna zdecydowanie przewyższa swoje poprzedniczki. Wreszcie Łukawski dopracował fabułę tak, że porywa, wciąga i intryguje jednocześnie. Najzwyczajniej ma w sobie to coś.
Warto powiedzieć opowieści: tak!

Trzecia odsłona historii Arthorna zdecydowanie przewyższa swoje poprzedniczki. Wreszcie Łukawski dopracował fabułę tak, że porywa, wciąga i intryguje jednocześnie. Najzwyczajniej ma w sobie to coś.
Warto powiedzieć opowieści: tak!